تقدیر و بزرگداشت در مناسبت های مختلف امریست نیکو و پسندیده که محاسن و مزایای بی شماری در آن نهفته است، اما بزرگداشت و گرامیداشت از روز معلم و آموزگار و قدرگذاشتن به زحمات و تلاش های بی شائبه و بی مانند اساتید و آموزگاران در سطوح مختلف معارف و تحصیلات عالی، از اهمیت و جایگاه بسی بلند و قابل قدری برخوردار است.

استاد، معلم، آموزگار و مربی، القاب زیبا و بسیار پرمعنی و مفهومی هستند که انسان ها در سن کودکی با آن آشنایی می یابند و سالها با آن زندگی می کنند و چه بسا که تا آخر عمر با آن پیوند نا گسستنی ای را حفظ می کنند.

براستی این نام ها بنابرکدام عوامل و دلایلی تا به این حد در زندگی انسان مهم و حیاتی به نظر می رسد؟

معلم به عنوان پدر معنوی انسان ها، از همان اوایل کودکی بار سنگینی از مسئولیت و دشواری هایی را بدوش می کشد که نمی توان برای آن ارزشی را معین کرد، زیرا بهای این کار بالاتر از آن است که بتوان تصور کرد.

آموختن الفبا به حیث نقطه آغاز و دست یافتن به قله های علم و دانش و تکنالوژی پیشرفته دنیای امروز که عقل بشر را به شگفتی واداشته است، همه و همه فقط با همت، تلاش و کوشش معلمان و اساتیدی میسر می شوند که عمری را در این راه صادقانه صرف کرده اند.

پدر و مادر در خانواده ها که نیازهای اولیه انسان ها را برآورده می سازند و پرورش ابتدایی انسان ها را به عهده دارند، کاری بس بزرگ و فراموش ناشدنی انجام می دهند. معلم اما در مرحله حساس تری از زندگی انسان ها به کمک آنان می شتابد و با پرورش ذهن و روح و عقل و خرد بشریت، تغییرات تعیین کننده و مهمی را در سرنوشت آینده انسان ها رقم می زند.

معلمان همچون شمع و چراغی می مانند که عمری طولانی را می سوزند و با نورشان حلقه وسیعی از اجتماع را به سوی روشنی و هدف والای انسانیست و رسیدن به مراحل عالی کمال انسانیت رهنمون می سازند تا باشد که جامعه از اسارت جهل و نادانی و گمراهی نجات پوید.

معلم عاشق تر از هر عاشقی، دلسوزانه عشق می ورزد تا شاگردانش راه روشنی را به سوی آینده ای مطمئن و آرام بپیمایند و او "عاشق تر"می شود آنگاهی که موفقیت ها و کامیابی های روز افزون و تدریجی شاگردانش را به تماشا می نشیند؛ زیرا ثمره عشق و آنچه که سالیان متمادی برای آن کوشیده است، اکنون به حاصل نشسته است.

معلم بدون خستگی و بدون وقفه می کوشد و عرق میریزاند و با تمام مشکلات و چالش های زندگی کلنجار می رود تا بتواند آنچه را که خود فرا گرفته است، صادقانه و متعهدانه به دیگران منتقل سازد و نهالی را غرص کند که در آینده سایه بانی برای نسل های بعدی بشر باشد و رشد و پیشرفت اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، هنری و علمی نسل های آینده نوع بشر را ضمانت بخشد.

آنگونه که تصور و گمان اغلب عنوان می کند نیست که معلم فقط آموزگاران سطوح معارف را باید نامید، بلکه تمام آن کسانی که به نحوی می آموزانند و چیزی را به کسی یا کسانی یاد می دهند را باید معلم نامید.

تجلیل و گرامیداشت از معلم و روز او در افغانستان تا هنوز منحصر به معارف و مکاتب بوده است و بس. بنابر این با توجه به اینکه زحمات و تلاش های معلمان و اساتید در سطح تحصیلات عالی و دانشگاه ها نیز بسیار کارساز و سرنوشت ساز اند و در واقع دانشگاه ها مراکز تولید علم و تربیه نوابغ و نخبگانی به شمار می روند که از میان استعداد های انسانی گزینش شده اند، لازم و نهایت ضروری به نظر می رسد تا این روز بزرگ در تحصیلات عالی کشور نیز تجلیل گردد تا ذره ای از دریای بی کرانه زحمت ها و تلاش های شبانه روزی اساتید جبران گردیده و حداقل دلخوشی و انگیزه ای مثبت در آنان خلق گردد.

پس بیایید همگام و همدل، اساس و بنیاد این امر نیک را در بامیان بگذاریم کما اینکه سال گذشته تا حدودی این روند در دانشگاه بامیان شکل گرفته است و قرار است فردا نیز محفلی به مناسبت روز معلم در این دانشگاه برگزار شود، ولی بهتر است در سالهای آینده، برنامه های وسیع تر، همه جانبه تر، فراگیرتر و بزرگتری را که درخور شان اساتید بسیار گرانمایه مان باشد، روی دست گرفته شود و گرامیداشت از روز معلم به عنوان بخش جدایی ناپذیری از فرهنگ مان مبدل گردد. عملی سازی این امر کار سخت و دشواری نیست، فقط می توان با اندکی همت و ایجاد هماهنگی به شکل بسیار موثر به آن دست یافت